Sunday, October 19, 2014

ස්නේහයේ නගරයයි සිත මගේ...........



ස්නේහයේ නගරයයි සිත මගේ

මාවතක් හෝ නොවූ රාගයේ
වන්දනාවේ ගිහින් එන්න ආසයි මටත්
කොයි ඉසව්වේද  මෙත් පුරේ....


යෞවනේ නිල් නුවන් සේ රැඳී

රන් මලක් වේ ද හද සල් වනේ
නෙත් පහන් දල්වලා - සිත් සඳුන් දුම් දමා..
රන් සිනා පාමි පූජාසනේ...
ස්නේහයේ නගරයයි සිත මගේ...

මේ නවාතැන් ගෙවා ආත්මයේ

යනතුරා මිලින වී මතු දිනේ
සෙනෙහසේ සිහිලමින් - දොවන සේ යදින්නේ මං
පූජනීයයි උතුම් ආදරේ...

තරුණයෙක් සිය පෙම්වතියට පවසනවා මාගේ හදවත තුළ රාගයෙන් තොර වූ ආධ්‍යාත්මීය ආදරයක් සඳහා ඉඩක් ඇති බවඔහුට පෙරලා පිළිතුරු දෙන පෙම්වතිය අසන්නේ "වන්දනාවක් යන සේ පවිත්‍ර වූ එවන් ඉසවුවක් වෙත ඔබ හා පැමිණෙන්නට මාත් කැමතියිඒත් එය ඇත්තේ කොතැනකද කියාය." 


අමරසිරි පීරිස් සහ මැණික් ජයසේකර යන දෙපල ගායනා කරන මෙම ගීතයේ පද රචනය හේමසිරි ගුණතුංගයන් ගේ වන අතර සංගීතය රෝහණ වීරසිංහයන්ගේය


සමස්ථ ගීතය තුළ ආධ්‍යාත්මීය වූ ප්‍රේමය වන ප්‍රහර්ශය මැනවින් පෙළ ගස්වා ඇතආධ්‍යාත්මය මූලික කොට ගත් ප්‍රේමයකට ඇති ඉඩ කොතැනකද කියා ගීතය අපගෙන් ප්‍රශ්න කරයි.

--චමෝදි විතානගේ--
කතෘගේ අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනීම බුද්ධ්මය දේපළ පණත යටතේ දඬුවම් ලැබිය හැකි වරදකි. උපුටා ගැනීම, ඡායා පිටපත් ගැනීම හෝ විද්යුත් මාධ්යකින් ගබඩා කර ගැනීම හෝ පළ කිරීම සපුරා තහනම්ය.
සියළුම හිමිකම් ඇවිරිණි.

Wednesday, October 15, 2014

ඔබේ සෙනෙහස සුවද දිදී දැනුනා මට අම්මේ

 

                   


 
වසක් පැල නැති හේනේ අකාල මහ වැහි වැටුනා

තුරුලේ හංගාගෙන මා ඔබ
තෙමුනා අම්මේ....


පායන තුරු හිටි පියවර හිටියා ඔබ අම්මේ....



නුවර වීදි යට කරගෙන නින්දා වැහි වැගිරුනදා


බිරිදකගේ සෙනෙහෙ ගියා යෝධ
ඇලේ නැම්මේ


බේ සෙනෙහස සුවද දිදී දැනුනා මට අම්මේ....



කොළඹ අහස කලු කරගෙන මුහුදු හුළඟ හඩලනකොට


ඔටුන්න බිමදා දුවගෙන එන්නද එක පිම්මේ


මං එනතුරු ඉදිකඩ
ළඟ ඉන්නවාද අම්මේ....



පද රචනය - රන්බංඩා සෙනෙවිරත්න


සංගීතය - විශාරද ගුණදාස කපුගේ


ගායනය - විශාරද ගුණදාස කපුගේ



සියුම් ස්වරයෙන් පටන්ගෙන
විලාපයකින් අවසන් වන මේ ගීතයේ එසේ 

විලාප ගැසීමට හේතුවක් තියෙනවා..හේතුව තමා දැන් හැමදේම 

තේරුනත් කරන්න දෙයක් නෑ . මොකද සියළුම සිදුවීම් වෙලා ඉවරයි.  

සිහිවෙනවිට දැනෙන වේදනාව පමණයි ඉතිරිව තියෙන්නෙ.



"දවසක් පැල නැති හේනේ අකාල මහ වැහි වැටුනා"



පැලක් නැති හේනක් කියන්නෙ ඒ හේනට කිසිම ආරක්ෂාවක් නෑ 


(ඇත්තටම රන්බංඩා සෙනෙවිරත්නගෙ  මව මේ හේන්වල තියෙන 

ගස්වල ඉතිරිවෙලා තියෙන එළවලු කඩල කන්න දීල තියෙනවලු ) පියා 

නැති පවුලකටත් ඒ වගේ තමා. වැහි අනවශ්‍යය කාලෙට වැහි වැටෙනවා 

වගේ කිසිම හේතුවක් නැතිව අම්මට  එතකොට නින්දා අවමාන, 

අගහිගකම් එන්න පටන්ගත්තා.





"තුරුලේ හංගාගෙන මා ඔබ තෙමුනා අම්මේ"

එහෙත් මව ඒ සියලු දුක් කරදර තමා විද ගනිමින් තම දරුවාට ඒ බාධක 


දැනෙන්න දුන්නේ නෑ.


"පායන තුරු හිටි පියවර හිටියා ඔබ අම්මේ"




මෙහි "හිටි පියවර හිටියා" යන්නෙන් අර්ථවත් කරන්නෙ මයා 

හරිතැනකට ඇවිත් ජීවිතේ දිහා බලනකොට මයා හිතනවා මම මේ 

තැනට එනකල් අම්ම "දෙවන වර විවාහයක්" නොවී නොකර ජීවිතයේ 

එකම අරමුණ සේ මාව සලකල නේද කියල...



ඔන්න එහෙම හිටපු පුතා ලොක්කෙක් වෙලා නගරයට එනව අම්මාව 

එහේ දාල. පුතා උස් මහත් වෙලා  අම්මා  තනිකර නගරයට යාම 

ව්යංගයෙන් හගවන්නෙ, මොකද නුවර ඉන්නකොටනේ බිරිඳගේ 

සෙනෙහසක් ගැන කියන්නෙ..



"නුවර වීදි යට කරගෙන නින්දා වැහි වැගිරුනදා


බිරිදකගේ සෙනෙහෙ ගියා යෝධ ඇලේ නැම්මේ


බේ සෙනෙහස සුවද දිදී දැනුනා මට අම්මේ"


                                    



කසාද බැදල අම්මටත් වඩා බිරිඳ ලොකු කරගෙන හිටියා.... හැබැයි 

බිරිඳ කියන්නෙ කවුද කියල තේරුම් ගන්න , බිරිඳගෙ ආදරේ අම්මගෙ 

ආදරේට වඩා අඩුයි කියන්න ගොඩක් කාලයක් ගියා.... හරියට යෝධ 

ඇලේ බැම්ම වගේ... මොකද සැතපුමක් ගියාම තමා තේරෙන්නෙ 

අගලක බැස්මක් මේකෙ තියෙනවා කියලා......යෝද ඇල වතුර ගලනව 

කියල පේන්නෙ නෑ. සැතපුමක් ගියාම තමා තේරෙන්නෙ ගලනවා

කියල. බිරිදත් එහෙමයි වෙනස් වෙනව තේරෙන්නෑ. කාලය ගෙවිල 

ගියාමයි තේරෙන්නෙ බිරිඳත් මවත් අතර වෙනසක් තියෙනවා කියලා. 

එතකොට ඔහු පමාවෙලා වැඩියි.


"මං එනතුරු ඉදිකඩ ළඟ ඉන්නවාද අම්මේ"....





--චමෝදි විතානගේ--

කතෘගේ අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනීම බුද්ධ්මය දේපළ පණත යටතේ දඬුවම් ලැබිය හැකි වරදකි. උපුටා ගැනීම, ඡායා පිටපත් ගැනීම හෝ විද්යුත් මාධ්‍යයකින් ගබඩා කර ගැනීම හෝ පළ කිරීම සපුරා තහනම්යසියළුම හිමිකම් ඇවිරිණි.